O książce: 1996 / „...Wspinali się, potykali, pocili się i zamykali oczy. Norovowi zabrakło tchu. Na początku dron popychał go w plecy, potem uniósł ramię, a w końcu niemal wciągnął go w ramiona. A kiedy byli już całkowicie wyczerpani, bez myśli, mechanicznie, jakby nakręceni, wspinali się i wspinali, tracąc pojęcie czasu i przestrzeni, nagle skały się rozstąpiły, oszołomieni podróżnicy: świeży wiatr biło im w twarz jak woda z wiadra, a oni poczuli chłodny, łaskoczący, nieopisanie przyjemny dotyk niewidzialnego wodnego pyłu. A w dole ujrzeli Nil. Wielki Nil, który z taką hojnością przyniósł dobrobyt Egiptowi, Wielki Nil, śpiewany przez najbiedniejszych z biednych i najbogatszych z bogatych, Nil, w którego wodach odbijały się królewskie świątynie i twarze pochylonych egipskich chłopów nad nim wściekł się ten legendarny, niezrównany Nil, wzniecając kłęby wodnego dymu, miażdżąc blask słońca, mieniąc się krótkimi tęczami... Tam, w dole, pod górą, na której Norow i Dron stali, dysząc i oniemiali, wielki Nil walczył z nieruchomymi masami kamienia Wielkiego Progu. I grzmiąc nad nimi, tocząc się z rykiem, biały, w spienionym wrzodzie, szybko rzucił się dalej na północ! I chowając sztylet, przypomniał Puszkina: „Pod niebem mojej Afryki wzdychaj nad ponurą Rosją…»